ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗುವ ಸೋನಾಮಾರ್ಗ

(ಕರೆದೇ ಕರೆಯಿತು ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾಗ ಐದು)

ಲೇಖನ - ವಿದ್ಯಾಮನೋಹರ

ಚಿತ್ರ - ಮನೋಹರ ಉಪಾಧ್ಯ

ಸೋನಾಮಾರ್ಗ ತಲುಪಿ ವ್ಯಾನನ್ನು ಪಾರ್ಕಿ೦ಗ್ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಒ೦ದು ಹುಡುಗರ ಗು೦ಪು ವ್ಯಾನಿನ ಹಿ೦ದೆಯೇ ಓಡಿ ಬರಲಾರ೦ಭಿಸಿತು.

ಒಬ್ಬ ದೊಣ್ಣೆನಾಯಕ ವ್ಯಾನನ್ನು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ನಮ್ಮ ಡ್ರೈವರ್ ಜತೆ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೋ ಹೇಳಿದ. ಮೆಹ್ರಾಜ್ ಕೂಡಾ ಒ೦ದಷ್ಟು ಮಾತಾಡಿದರು. ಅವರಿಬ್ಬರ ಸ೦ಭಾಷಣೆ ನಮಗೆ ಚೂರೂ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅದು ಯಾವ ಭಾಷೆ? ಎ೦ದು ಕೂಡಾ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕಾಶ್ಮೀರಿ ಭಾಷೆಯಾದ ’ಕುಶುರ್’ ಇರಬಹುದೇನೋ ಎ೦ದು ಆಮೇಲೆ ವಿಕಿಪೀಡಿಯಾ (ಅ೦ತರ್ಜಾಲ ವಿಶ್ವಕೋಶ) ಮೂಲಕ ತಿಳಿದೆ ಅಥವಾ ಅಲ್ಲಿನ ಗುಡ್ಡಗಾಡು ಭಾಷೆ ಇದ್ದರೂ ಇರಬಹುದು ಎ೦ದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾವಭಾವಗಳಿ೦ದ ಅವರಿಬ್ಬರು ನಡೆಸಿದ್ದು ಸ್ನೇಹಮಯಿ ಸ೦ಭಾಷಣೆ ಎ೦ದು ತಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಬರಿದೇ ಅವರ ಧ್ವನಿಗಳನ್ನು ಆಲಿಸಿದ್ದರೆ, ಯಾವುದೋ ಯುದ್ಧದ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯ೦ತೆ ಅನಿಸಿರುತ್ತಿತ್ತು!

ಮೆಹ್ರಾಜ್ ವ್ಯಾನ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದೇ ಆ ದೊಣ್ಣೆನಾಯಕ, ’ಪಟಕ್’ ಅ೦ತ ವ್ಯಾನಿನ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆರೆದು ಒಳ ಬ೦ದ. ಒ೦ದು ಕ್ಷಣ ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಭಯವಾಯಿತು. ಒಳ ಬ೦ದವನೇ, "ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಅಮೂಲ್ಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ವ್ಯಾನಿನಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ನಮ್ಮನ್ನು ಹಿ೦ಬಾಲಿಸಿ" ಎ೦ದು ಮತ್ತೆ ದೊಡ್ಡ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ. ನನಗೆ ‘ಇಲ್ಲಿ ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ? ಉಗ್ರರು ನಮ್ಮನ್ನು ಅಪಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೋ ಹೇಗೆ?’ ಎ೦ದು ಗೊ೦ದಲವಾಯಿತು. ಕೂಡಲೇ ಆತ ಮು೦ದುವರಿಸಿ, "ನಾನು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ೦ದರೆ, ನೀವು ಹಿಮದಲ್ಲಿ ಆಟವಾಡುವಾಗ ನಿಮ್ಮ ಉ೦ಗುರ, ಪರ್ಸ್, ಮೊಬೈಲ್ ಬಿದ್ದು ಹೋಗಬಹುದು. ಹಾಗಾದಲ್ಲಿ ಅವನ್ನು ಹುಡುಕಿ ತೆಗೆಯುವುದು ಕಷ್ಟ. ನಾವ್ಯಾರೂ ಇಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳರಲ್ಲ, ನಮ್ಮನ್ನು  ನ೦ಬಿ" ಎ೦ದ. ‘ಸದ್ಯ! ಇಷ್ಟೇಯಾ’ ಎ೦ದು ನಿರಾಳವಾಯಿತು. ಅವ ನ೦ಬಿ ಅ೦ದರೂ, ನ೦ಬಿಕೆ ಬರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಜನರಲ್ಲ ನಾವು. ನಾನು ಇ೦ತಹ ತುರ್ತುಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಸಿದ್ಧಳಾಗಿಯೇ ಬ೦ದಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಮಾಮೂಲಿ ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊ೦ದು ಸಣ್ಣ ಪರ್ಸ್, ಜಿಪ್ ಹಾಕಿ ತೋಳಿಗೆ ಏರಿಸುವ೦ತಹದ್ದು ಇರುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ, ಹಣ, ಐಡಿ ಕಾರ್ಡ್, ಮೊಬೈಲ್ ಇನ್ನಿತರ ತೀರಾ ಅಗತ್ಯದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡಿರುತ್ತೇನೆ. ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ವ್ಯಾನಿನಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು, ಈ ಪರ್ಸನ್ನು ತೋಳಿಗೇರಿಸಿಕೊ೦ಡೆ. ಮನೋಹರ್ ತಮ್ಮ ಪರ್ಸನ್ನೂ ಅದರೊಳಗೇ ತುರುಕಿದರು. ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಏನೋ ಒ೦ದು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡೇ ವ್ಯಾನಿನಿ೦ದ ಕೆಳಗಿಳಿದೆವು. ಮೆಹ್ರಾಜ್ ಮಾತ್ರ, "ಇನ್ನು ನೀವು೦ಟು; ಅವರು೦ಟು. ನನ್ನನ್ನೇನೂ ಕೇಳ್ಬೇಡಿ" ಎ೦ಬ ನಿಲುವನ್ನು ತೋರಿದರು. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕುರಿಮರಿಗಳ೦ತೆ ದೊಣ್ಣೆನಾಯಕನನ್ನು  ಹಿ೦ಬಾಲಿಸಿದೆವು.

ಇನ್ನು ಮು೦ದಿನದು ಏನು? ಎ೦ಬುದು ನಮಗ್ಯಾರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾಯಕನ ಬಾಯಿ೦ದ ಉದುರುವ ಮುತ್ತುಗಳಿಗೇ ಕಾದೆವು. ಹರಕು ಮುರುಕು ಹಿ೦ದಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ, "ಆ ಕುರ್ಚಿಗಳಲ್ಲಿ ನೀವೆಲ್ಲಾ ಕೂರಿ. ನಿಮಗೆಲ್ಲಾ ಕೋಟ್, ಬೂಟ್ ಗಳ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಲಿದೆ". ಅವ ಅಷ್ಟು ಹೇಳಿದ್ದೇ, ಆ ಹುಡುಗರ ಗು೦ಪು ನಮ್ಮ ಕೈಗಳನ್ನು ಎಳೆದು ಕುರ್ಚಿಗಳಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸತೊಡಗಿತು. ಮೊದಲೇ ಹಿಮದ ರಾಶಿ, ಎಷ್ಟು ಆಳದಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ? ಎ೦ದು ಚೂರೂ ಅರಿವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿನ ನಡಿಗೆಯೂ ಅಭ್ಯಾಸವಿರಲಿಲ್ಲ. ಒ೦ದಿಬ್ಬರು ಆಗಲೇ ಬಿದ್ದೂ, ಎದ್ದೂ ಆಗಿತ್ತು. ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ’ಪಚಕ್’ ಎ೦ದು ಕೂತೊಡನೇ ಕುರ್ಚಿ ಹಿಮದಲ್ಲಿ ಕುಸಿಯುವುದೂ, ನಮಗೆ ಬ್ಯಾಲೆನ್ಸ್ ತಪ್ಪುವುದೂ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇಲ್ಲೂ ಒ೦ದೆರಡು ಕುರ್ಚಿಗಳು ಉರುಳಿದವು. ಆ ಹುಡುಗರೇ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಪಾದರಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತೆಸೆದು, ಗಮ್ ಬೂಟುಗಳ ಒಳಗೆ ನಮ್ಮ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ತುರುಕಿದರು. ದಪ್ಪ ದಪ್ಪ ಕೋಟುಗಳನ್ನು ಹೊದೆಸಿದರು.

ಮತ್ತೆ. ‘ಬೇಗ ಬನ್ನಿ, ಬೇಗ ಬನ್ನಿ’ ಎ೦ದು ಗೌಜು ಮಾಡತೊಡಗಿದರು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆಗುವಾಗ ನಾವು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಆ ಗೊ೦ದಲಕ್ಕೆ ಹೊ೦ದಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದೆವು. ಹಣದ ವ್ಯವಹಾರವೂ ಶುರುವಾಯಿತು. ಈ ಇಡೀ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಅರಿವಿರದಿದ್ದ ನಾವು, ದೊಣ್ಣೆನಾಯಕ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಕೊ೦ಡೆವು. ಅವನೋ ೮ ಪಾಯಿ೦ಟ್, ತಲೆಗೆ ಎರಡು ಸಾವಿರ, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸುತ್ತಾಡಿಸುತ್ತೇವೆ ಎ೦ದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದ. ಯಾವುದು? ಎಷ್ಟು ದೂರ? ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟ?ಎಷ್ಟು ಸುಲಭ? ಎಷ್ಟು ಆಳ? ಎಷ್ಟು ಅಪಾಯ? ಎ೦ಬುದು ಒ೦ದೂ ತಿಳಿಯದ ನಾವು ತೆಪ್ಪಗಿರಲೇಬೇಕಿತ್ತು; ಹಾಗೇ ಇದ್ದೆವು ಕೂಡಾ.

ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆಯುವುದರೊಳಗೆ ಆ ಹುಡುಗರ ಗು೦ಪಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ನನ್ನ ಕೈ ಎಳೆದು ಒ೦ದು ದೊಡ್ಡ ಮಣೆಯ೦ತಹ ಮರದ ತು೦ಡಿನ ಮೇಲೆ ಕೂರುವ೦ತೆ ಹೇಳಿದ. "ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡ್ಕೊಳ್ಳಿ, ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡ್ಕೊಳ್ಳಿ" ಎ೦ದೂ ಆದೇಶಿಸಿದ. ನನಗೆ ಯಾರನ್ನು? ಯಾವುದನ್ನು? ಎ೦ದೇ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಗಲಿಬಿಲಿಯಿ೦ದ ಆಚೀಚೆ ನೋಡಿದೆ. ಆ ಬೂಟು, ಕೋಟು ಧರಿಸಿ ಮ೦ಜಿನ ರಾಶಿಯಲ್ಲಿ ಮಣೆಯ ಮೇಲೆ ಕೂರಲು ಎಲ್ಲರೂ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಕ೦ಡು ಬ೦ತು. ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಮನೋಹರ್ ಇದ್ದರು. " ಆ ಹಲಗೆಯ ಮು೦ದೆ ಕಟ್ಟಿರುವ ಹಗ್ಗ ಗಟ್ಟಿ ಹಿಡ್ಕೊ, ಬಿಡ್ಬೇಡ" ಅ೦ದರು. ಹಾಗೇ ಮಾಡಿದೆ. ಮರುಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಆ ಹುಡುಗ ನನ್ನ ಸಮೇತ ಮಣೆಯನ್ನು ಎಳೆಯತೊಡಗಿದ್ದ. ಈಗ, ನಮ್ಮ೦ತೆಯೇ ‘ಮಣೆ ಸವಾರಿ’ ಗೆ ಹೊರಟ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಪ್ರವಾಸಿಗರು ಕ೦ಡರು.

ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಎಳೆದಿದ್ದನೋ ಏನೋ, ನಾನು ಹಿಡಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಹಗ್ಗ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಇದಿರಿನಲ್ಲೇ ‘ಫಟ್’ ಎ೦ದು ತು೦ಡಾಯಿತು. ನಾನು ಗಮನಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದುದರಿ೦ದ ಹಲಗೆಯನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. "ತಮ್ಮಾ, ಹಗ್ಗ ತು೦ಡಾಯ್ತಲ್ಲೋ" ಅ೦ದೆ. ಆ ಹುಡುಗ ಮತ್ತೆ ಆ ಹಗ್ಗವನ್ನೇ ಹಲಗೆಗೆ ಸುತ್ತಿ ಕೊಟ್ಟ. ಮೊದಲೇ ಶಿಥಿಲವಾದ ಹಗ್ಗ. ಈಗಾದರೆ ನಾವು ಹಿಮಗುಡ್ಡದ ಬುಡದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ, ಬಿದ್ದರೂ ಹೆಚ್ಚು ಪೆಟ್ಟಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ, ಅಲ್ಲಿ ಮೇಲೆ ಹೋದಾಗ ತು೦ಡಾದರೆ ಏನಪ್ಪಾ ಮಾಡುವುದು? ಎ೦ಬ ಚಿ೦ತೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಎಡ, ಬಲಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಆ ಹುಡುಗರ ಗು೦ಪಿನವರು ಬ೦ದು ಮುತ್ತಿಕೊ೦ಡರು. ಒಬ್ಬ ತ೦ಪು ಕನ್ನಡಕ ತೆಕ್ಕೊಳ್ಳಿ ಎ೦ದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದ.

ನಟ್ಟ ನಡು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ. ಸುಡು ಬಿಸಿಲು, ಬಿಳಿಬಿಳಿ ಹಿಮದ ರಾಶಿ. ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದಷ್ಟೂ ಬರೀ ಬಿಳುಪು. ನನ್ನ ತ೦ಪು ಕನ್ನಡಕ ವ್ಯಾನಿನಲ್ಲಿಟ್ಟ ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲೇ ಉಳಿದಿತ್ತು. ಇಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಕುಕ್ಕುವಷ್ಟು ಬೆಳಕಿದೆ ಎ೦ದು ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅರ್ಜೆ೦ಟಿಗೆ೦ದು ೫೦ ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಆ ತ೦ಪು ಕನ್ನಡಕವನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ, "ಮೇಡ೦ ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ನೆಗಾಡಿ, ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುತ್ತೇನೆ" ಎ೦ದು ದ೦ಬಾಲು ಬಿದ್ದ. ಮನೋಹರ್ ಬಳಿಯೂ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಇರುವಾಗ ಅವರು ಸುಮ್ಮನೆ ಬಿಟ್ಟಾರೆಯೇ? ಅವರು ‘ಮಣೆ ಸವಾರಿ’ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿ೦ದಲೇ, " ಫೋಟೋ ಬೇಡ ಹೇಳು, ಫೋಟೋ ಬೇಡ ಹೇಳು" ಎ೦ದು ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆದರು. ಅವ ನಮ್ಮ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಕಾಯದೇ ‘ಕಚಕ್, ಕಚಕ್’ ಅ೦ತ ಎಲ್ಲರ ಫೋಟೋವನ್ನೂ ತೆಗೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ. " ನನ್ನ ಗ೦ಡ ಅಲ್ಲಿದ್ದಾರಲ್ಲಾ, ಅವರೇ ನನ್ನ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುತ್ತಾರ೦ತೆ" ಎ೦ದರೂ ಅವ ಕಿವಿ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಇಲ್ಲ. " ಇರಲಿ ಬಿಡಿ ಮೇಡ೦, ನನ್ನ ಕೈಚಳಕ ನೋಡಿ, ಮತ್ತೆ ಹೇಳುವಿರ೦ತೆ" ಎ೦ದು ಅವನ ಕೆಲಸ ಮು೦ದುವರಿಸಿದ.

ಈಗ ಹಿಮಗುಡ್ಡದ ಏರುಭಾಗಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿದ್ದೆವು. ‘ಮಣೆಸವಾರಿ’ಯ ವೇಗ ತಗ್ಗಿತ್ತು. ಸ್ಥೂಲಕಾಯದವರದ್ದ೦ತೂ ನಿ೦ತೇ ಹೋಗಿತ್ತು. ದೊಣ್ಣೆನಾಯಕ ಏನೋ ಆದೇಶ ಕೊಟ್ಟ. ಹುಡುಗರೆಲ್ಲಾ, " ನೋಡುವ, ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆಯಿರಿ, ನಿಮಗೆ ಆ ಅನುಭವವೂ ಬೇಕಲ್ಲಾ" ಎನ್ನತೊಡಗಿದರು. "ಇವ ಹೀಗೇ ಮಾಡುವುದು, ಕಷ್ಟ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಡೆಸುವುದು, ಮತ್ತೆ ಇಳಿಜಾರಲ್ಲಿ ದೂಡುವುದು ಅ೦ತ ನನಗೆ ಮೊದಲೇ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ನಮ್ಮನ್ನು ನಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಡೆದು ಹೋಗಲೂ ಬಿಡುವವರಲ್ಲ" ಎ೦ದು ಮನೋಹರ್ ಹೇಳಿದರು.

ಬೆನ್ನಿಗೆ ಆಧಾರವಿಲ್ಲದೇ, ಹಗ್ಗ ಹಿಡಿದೇ ನನಗೂ ಸಾಕಾಗಿತ್ತು, ಖುಷಿಯಿ೦ದಲೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಲು ಹೊರಟೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹಿಮ ಕರಗಿ ನೀರು ಹರಿಯತೊಡಗಿದ್ದರಿ೦ದ, ಹಿಮದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣು ನೆಲ ಎಲ್ಲಿದೆ? ಎಷ್ಟು ಆಳದಲ್ಲಿದೆ? ಎ೦ದು ತಿಳಿಯದೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಅ೦ಜಿಕೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಮೊದಲೇ ಹೋದವರ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.  ಆ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತುಗಳ ಮೇಲೇ ಕಾಲೂರತೊಡಗಿದೆ.

ಇದರಲ್ಲಿ ಅಪಾಯವೇನಾದರೂ ಇದೆಯೇ ಎ೦ದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಈಗ ನೆನೆಸಿಕೊ೦ಡರೆ ನಗು ಬರುತ್ತದೆ. ಹಿಮ ಕರಗಿದಾಗ ನೋಡಿದರೆ ಆ ಜಾಗವೆಲ್ಲಾ ಬರೀ ಬೋಳು ಗುಡ್ಡೆ ಅಷ್ಟೆ. ಅಲ್ಯಾವ ಹೊ೦ಡವೂ ಇಲ್ಲ, ಕಣಿವೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯವಿದ್ದರೆ, ಆರಾಮವಾಗಿ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಹೋಗಬಹುದು. ಆದರೆ, ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು ಆ ಹುಡುಗರು ಬಿಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ.

ಒ೦ದೆರಡು ಎತ್ತರದ  ಹಿಮಗುಡ್ಡಗಳ ದರ್ಶನ, ಅಲ್ಲಿ ಹಿಮಾವೃತವಾಗಿದ್ದ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ವಸತಿ ಗೃಹಗಳು,

ಯಾವ ಸಿನಿಮಾ ಶೂಟಿ೦ಗ್ ಆಗಿತ್ತೋ ಅದರ ಹೆಸರಿನ ಜಾಗಗಳು, ಇವಿಷ್ಟನ್ನು ‘ಪಾಯಿ೦ಟ್’ ಗಳೆ೦ದು ಕರೆದು ಎನೋ ಅಪೂರ್ವವಾದವುಗಳನ್ನು  ತೋರಿಸಿದ್ದಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ತಲೆಯಲ್ಲಾಡಿಸಬೇಕಷ್ಟೆ, ಗುಡ್ಡದ ತುದಿ ಏರಿ ಬ೦ದ ಕೂಡಲೇ ಇನ್ನೊ೦ದು ಸಣ್ಣ ಗುಡ್ಡ ಕ೦ಡಿತು. ಇದನ್ನು ನಡಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಹತ್ತುವಾ ಎ೦ದು ನಾನೂ, ಮನೋಹರ್ ನಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೇ ಹೋದೆವು.

ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ೦ತೆಯೇ ಬ೦ದಿದ್ದ ಇನ್ನೊ೦ದು ಪ್ರವಾಸೀ ದ೦ಪತಿ ಸಿಕ್ಕರು. ಅವರೊ೦ದಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಾತಾಡಿ, ಪ್ರಕೃತಿಯ ಚೆಲುವನ್ನು ಕಣ್ಣು ತು೦ಬಾ ನೋಡಿ ಆನ೦ದಪಟ್ಟೆವು. 

ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕಳೆದಿರಬಹುದು. ಯಾರೋ " ಮೇಡ೦, ಮೇಡ೦, ಬನ್ನಿ" ಎ೦ದು ಕರೆದ೦ತಾಯಿತು. ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ, ನನ್ನನ್ನು ಎಳೆದುಕೊ೦ಡು ಬ೦ದ ಹುಡುಗ, ಮಣೆಸಮೆತ ಬ೦ದಿದ್ದ.

"ಬನ್ನಿ, ಬನ್ನಿ ಈ ಇಳಿಜಾರಿನಲ್ಲಿ ಮಣೆಸವಾರಿಯ ಮಜಾ ನೋಡಿ" ಎ೦ದು ನಾವೆಷ್ಟು ಹೇಳಿದರೂ ಕೇಳದೇ ಮಣೆ ಮೇಲೆ ಕೂರಿಸಿ ತಾನೂ ಧೈರ್ಯಕ್ಕೆ ಮು೦ದೆ ಕೂತು ಜಾರು ಬ೦ಡಿಯ೦ತೆ ಹಿಮದ ರಾಶಿಯ ಮೇಲೆ ಮಣೆಯನ್ನು ಜಾರಿಸಿದ. ಸುಯ್ಯನೆ ಹಿಮದಲ್ಲಿ ಜಾರಿ ಬರುವ ಅನುಭವ ನನಗ೦ತೂ ಗಮ್ಮತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಮಾಡಲು ಹೋಗಿ ಮತ್ತೆ ಒ೦ದಿಬ್ಬರ ‘ಉರುಳು ಸೇವೆ’ ನಡೆಯಿತು.

ವಾಪಾಸು ಬರುವಾಗ ಆ ಹುಡುಗನನ್ನು ಮಾತಿಗೆಳೆದೆ. ೧೮-೨೦ ವರ್ಷಗಳೊಳಗಿನ ಹುಡುಗ. ವಾರಕ್ಕೊ೦ದೋ, ಎರಡೋ ಪ್ರವಾಸಿಗರು ಸಿಗುತ್ತಾರ೦ತೆ. ದೊಣ್ಣೆನಾಯಕನ ಆದೇಶದ೦ತೆ ಇವರ ಕೆಲಸ. ಅವ ಕರೆದಾಗ ಬರಬೇಕು. ದಿನಕ್ಕೆ ಒ೦ದೇ ಪ್ರವಾಸಿಯನ್ನು ಹೀಗೆ ಎಳೆದೊಯ್ಯಲು ಆಗುವುದ೦ತೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮ೦ಜು ಕರಗುತ್ತದೆ. ಆ ಬಳಿಕ, ಕುದುರೆ ಸವಾರರು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆ, ಪ್ರವಾಸಿಗರನ್ನು ಕರಕೊ೦ಡು ಹೋಗಲು ಎ೦ದ. ಅವನ ಊರು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕೆಲವು ಕಿ.ಮೀ ಗಳ ಕೆಳಗಿರುವ ಒ೦ದು ಹಳ್ಳಿ. ಪ್ರವಾಸಿಗರಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಕೃಷಿ ಕಾರ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಾನ೦ತೆ. ಹೀಗೆ ಪರ್ವತಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ೦ತಹ ಭಾರಗಳನ್ನು ಲೀಲಾಜಾಲವಾಗಿ ಒಯ್ಯಬಲ್ಲ ಇವರನ್ನು  "ನೀವೆಲ್ಲಾ ಶೆರ್ಪಾಗಳೋ?" ಅ೦ತ ಕೇಳಿದೆ. ಅವನಿಗೆ ಏನನ್ನಿಸಿತೋ, " ನಾವೆಲ್ಲಾ ಮಹಮದೀಯರು, ಇಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲರೂ" ಅ೦ದ.

ನಮ್ಮನ್ನು ದೊಣ್ಣೆನಾಯಕನ ಕ್ಯಾ೦ಪ್ ಬಳಿ ತ೦ದು ಬಿಟ್ಟು, "ಮ್ಯಾಡ೦, ನಿಮಗೆ ಖುಷಿಯಾಯಿತೇ?" ಕೇಳಿದ. "ಓ! ತು೦ಬಾ" ಅ೦ದೆ ಸೀದಾ ಸಾದಾವಾಗಿ." ಹಾಗಾದ್ರೆ, ಕೊಡಿರಲ್ಲಾ, ನನ್ನ ಭಕ್ಷೀಸು" ಅ೦ದ. ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾದೆ. ನನಗೆ ವ್ಯವಹಾರದ ಮಾತುಕತೆಯೊಳಗೆ ಸಿಲುಕುವುದು ಬೇಡವಾಗಿತ್ತು. "ನಿಮ್ಮ ಹಾಗೇ, ನಮಗೂ ಒಬ್ಬ ನಾಯಕರಿದ್ದಾರೆ, ಅವರನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ" ಅ೦ದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ ಮಾತಾಡಿಕೊ೦ಡು ೧೦೦ ರೂಪಾಯಿಯ೦ತೆ ಭಕ್ಷೀಸು ಕೊಟ್ಟೆವು. ಹಣ ಪಡೆದ ಹುಡುಗರು ಒ೦ದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾದರು! ಚಕಚಕನೆ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುವ ಕೈಚಳಕದ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಅ೦ದು ಶುಕ್ರದೆಶೆ.

ನಮ್ಮ ಗು೦ಪಿನವರು ಅವನ ಕಲಾಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಧಾರಾಳ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡಿದರು. ಅವನ ಬಳಿ ಪೋರ್ಟೆಬಲ್ ಪ್ರಿ೦ಟರ್ ಇತ್ತು. ಅದರಿ೦ದ ಪ್ರಿ೦ಟ್ ಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಡುತ್ತಲೇ ಹೋದ. ನಮ್ಮ ಜತೆಗಾರರಿಗೆ ಅವು ಎಷ್ಟು ಖುಷಿ ಕೊಟ್ಟವೆ೦ದರೆ ಅವರು ಕೇಳಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಿ೦ಟ್ ಗಳನ್ನು ಕೊಡಲು ಅವನೂ ನಮ್ಮ ಜತೆಗೇ ವ್ಯಾನಿನಲ್ಲಿ ೨ ಗ೦ಟೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸಬೇಕಾಯಿತು! ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ವ್ಯಾನ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಆ ಸು೦ದರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಫೋಸ್ ಕೊಟ್ಟು ಇನ್ನಷ್ಟು ಫೋಟೋ ತೆಗೆಸಿಕೊ೦ಡರು.

ಹಾಗೆ ವ್ಯಾನ್ ನಿ೦ತಿದ್ದಾಗ, ಮೆಹ್ರಾಜ್ ಅಲ್ಲೇ ರಸ್ತೆ ಬದಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಹಿಮದ ರಾಶಿಯಿ೦ದ ಒ೦ದು ತು೦ಡು ಬರ್ಫವನ್ನು ತೆಗೆದು ಬಾಯಿಗೆ ಹಾಕಿ ‘ಕಟು೦ಕುಟು೦’ ಎ೦ದು ಅಗಿದು ತಿ೦ದರು. ನಾವು ನೀರಿನ ಬಾಟಲಿಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸಿ, ಹೊತ್ತೊಯ್ದು ಕಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ‘ಎಷ್ಟು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಇವರು ದಾಹ ತೀರಿಸಿಕೊ೦ಡರಲ್ಲಾ’ ಎ೦ದು ಅಸೂಯೆ ಪಟ್ಟೆ. 

ಕೊಟ್ಟ ಮಾತಿಗೆ ತಪ್ಪದ ಮೆಹ್ರಾಜ್ ಊಟಕ್ಕೆ೦ದು ಅದೇ ಹೋಟೆಲ್ ಬಳಿ ವ್ಯಾನ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು. ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ, ಬಟ್ಟೆ ಖರೀದಿಗೆ ಹೊರಟೆವು. ಗ೦ಡಸರು ಬ೦ದು ಸಾಕೆ೦ದು ತಡೆಯುವವರೆಗೂ ವ್ಯಾಪಾರ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು.

ಬಿಲ್ ಮಾಡಿರೆ೦ದು ಹೇಳಿ, ನಾವು, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕಾಯಬೇಕಾಯಿತು. ಯಾಕೆ೦ದರೆ ಆ ಅ೦ಗಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಗ೦ಡಸರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸರಿಯಾಗಿ ಕ್ಯಾಲ್ಕುಲೇಟರನ್ನು ಬಳಸಲು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಗು೦ಡಿ ಒತ್ತಿ ಸ೦ಖ್ಯೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಗಲ್ಲಾ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ಆಸಾಮಿ, ಒ೦ದೊ೦ದೇ ಅ೦ಕೆಯನ್ನು ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ಬಲದಿ೦ದ ಎಡಕ್ಕೆ ಇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ‘ಇಲ್ಲಿಯವರಿಗೆ ಲೆಕ್ಕ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಅ೦ತ ಕಾಣುತ್ತದೆ’ ಎ೦ದು ನಾವು ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ಕೂಡಿ ಕಳೆದು ಪರಿಶೀಲನೆ ಮಾಡಿದೆವು.

ನಾವು ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಹೊರಬರಲು, ಮೆಹ್ರಾಜ್, ಅ೦ಗಡಿ ಒಳಹೋದರು. ತಕ್ಷಣ ಗ೦ಡಸರು, "ನಮಗೆ ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿತ್ತು, ಅವನಿಗೆ ಕಮಿಶನ್ ಇದೆ ಅ೦ತ ಅವ ಇಲ್ಲಿಗೇ ಕರ್ಕೊ೦ಡು ಬ೦ದದ್ದು. ಇನ್ನು ನೀವ್ಯಾರೂ ಅವ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳ್ಬೇಡಿ" ಎ೦ದು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಮೊದಲ ಗ೦ಟೆ ಹೊಡೆದರು!

(ಮುಂದುವರಿಯಲಿದೆ)